سازمان دامپزشکی کشور

۱۵ سال از روزی که دنی تیلور برای آخرین بار در کنار ساحل دریاچه السینور ایستاد و آب را به رنگ قهوه‌ای دید، می‌گذرد، بوی بدی از دریاچه بلند می‌شد که تحمل فضا را برای دنی دشوار می‌کرد. از سال‌ها قبل دنی با خانواده‌اش در نزدیکی دریاچه زندگی می‌کردند و در آن سال‌ها تقریبا همه مردم فهمیده بودند که حال دریاچه خوش نیست. مرگ تدریجی دریاچه را می‌شد با چشم دید، طوری که دیگر هیچ کس دلش نمی‌خواست تنی به آب بزند و آرام آرام بچه‌ها با دریاچه قهر کردند و می‌شد یک طلاق عاطفی را بین دریاچه و مردم السینور دید.

درست مثل یک مرد معتاد متجاهر که نه ظاهر دلچسبی دارد و نه حتی می‌شود بوی بد او را تحمل‌ کرد، مردم از دریاچه فاصله گرفتند و این روند تا جایی پیش رفت که دریاچه، ماهی‌ها را هم قربانی کرد و مردم هر روز شاهد شناور شدند اجساد ماهی‌هایی بودند که به ساحل می‌رسید.

اما دلیل این زوال چه بود؟

متهم ردیف اول جلبک‌های سمی بودند که اکسیژن آب را می‌گرفتند و با کاهش سطح اکسیژن، گیاهان و حیوانات قربانی این رقابت نابرابر می‌شدند. نکته عجیب و تلخ ماجرا این بود که این مشکل تنها به دریاچه السینور محدود نبود سازمان حفاظت محیط زیست تخمین می‌زد که ۴۰،۰۰۰ دریاچه، حوضچه و تالاب  به این درد دچار هستند. جلبک‌ها در آب گرم زندگی بهتری را تجربه می‌کنند و با گرم شدن هوای زمین، گویی تقدیر به آن‌ها روی خوش نشان داده بود.

کار تا جایی بالا گرفت که در ماه اوت سال ۲۰۲۲ دریاچه به دلیل وجود جلبک‌ها سمی برای ورود عموم مردم ممنوع شد و مسئولان شهری به دنبال روش‌های پیشنهادی برای مقابله با این بلای طبیعی رفتند. اما این تعطیلی دریاچه کم‌هزینه نبود و صدها هزار دلار درآمد مردمی که به دریاچه وابسته بودند، دود شد و به هوا رفت!

سرانجام مسئولان شهری به سراغ فناوری جدیدی رفتند که نانوحباب نام داشت. ماجرا از جایی شروع شد که آن‌ها دریافتند که شرکتی به نام مولیر (Moleaer) فناوری نانوحباب‌ساز دارد که به ادعای کارشناسان این شرکت، قادر به حل مشکل دریاچه است. بعد از بررسی‌های اولیه تصمیم براین شد که دو میلیون دلار سرمایه‌گذاری روی نانوحباب انجام شود.

پیش از این از تجهیزات نانوحباب ساز مولیر در ایالت‌هایی نظیر کالیفرنیا استفاده شده بود و نتایج خوبی به دست آمده بود. در نتیجه با این سرمایه‌گذاری مبارزه با جلبک‌ها در پهنه‌ای به وسعت ۳ هزار هکتار از آب دریاچه آغاز شد. کار با فراز و نشیب‌های مختلفی دنبال شد و در نهایت پس از چند ماه از پیاده‌سازی این فناوری نانوحباب‌ساز، آب دریاچه دوباره به رنگ آبی باز گشت و بارش‌های اخیر در منطقه نیز به کمک احیاء این دریاچه آمد.

دوباره مردم شهر به گرد دریاچه جمع می‌شوند و چشم‌اندازی که سال‌ها فقط در خاطره آن‌ها ثبت شده بود، دوباره رنگ واقعیت به خود گرفته است. دنی به بخشی از آب دریاچه خیره می‌شود که عاری از جلبک است و در برخی نواحی نیز تنها مقادیر کمی از جلبک‌ها باقی مانده‌اند. گویی زندگی دوباره مردم شهر با دریاچه از نو آغاز شده است.